Жүрегі жүз жыл жырлаған(Жамбыл)

Ақын және заман

Кеңес дәуірі орнағанда қарт Жамбыл барлық отандастары секілді менің заманым туды деп ойлады. Балаша қуанды. Құдай тілеуімді берген екен деп қайран ақын соның бәріне иланды. Саясат солай сендірді. Бір ғана Жамбыл емес, бұған сенбеген ол кезде адам болған жоқ. Жаңа қоғам, жаңа идеология Жамбылды алақанына салды, аялады, сөзін сөйлетті, ақынның дуалы аузымен саясатын жүргізді. “Мен шыңырауда тудым, қараңғы қапаста өстім, осы заманды жетпіс жыл аңсадым. Тұрмыс түрленіп, өмір өзгерді. Қуатым кіріп, жасарып, домбырамды қайта алдым. Ауыл-аймақты аралап, жаңа өмірді жырға қостым. Мен халықты түсіндім, халық мені түсінді. Көңілімдегі табылды. Менің өмірім қайта басталды”, – деп ағынан жарылды. Шынында да солай сияқты болды. Идеологияның құдіреті осында еді.

Өмірде адам баласы танып болмаған, болжай да алмайтын құбылыстар аз емес. Сондай ашыла алмай кеткен баянсыз тарих жұмбақтарының бірі – Кеңес дәуірі, социалистік қоғам. Ол біздің айналып өте алмайтын, соқпай кете алмайтын, пешенемізге жазылған тарихымыздың бір кезеңі еді. Бұл дәуірді Жамбыл жетпіске жетсе де шын жүрегімен, қуана қарсы алды, бар шынымен қабылдады. Сол үшін енді бүгін Жамбыл қателесті деу қиянат болады. Өйткені, қоғамды қоздыратын да, тоздыратын да, заманды оздыратын да, аздыратын да – кезеңнің көшін бастағандар. Социалистік қоғамды жасаушылардың, оны баянды ете алмағандардың, жұрт аңсағандай қоғам орната алмағандардың бар кінәсін Жамбылдардың басына үйіп-төгу әділеттілікке жатпайды. Ақын болсын, қайраткер болсын, – бәрі де өз заманының перзенті, ол өзі өмір сүріп отырған қоғамнан тыс өмір сүре алмайды, керісінше сол дәуірге тәуелді болады. Ақын – өз заманының куәсі, шежірешісі. Сондықтан да біз ақынды нені жырлады, неге жырлады деп емес, қалай жырлады деп бағалауымыз керек. Осы тұрғыдан келгенде, Жамбыл өзі өмір сүрген екі дәуірдің де айғағы, шын айнасы, заңғар тұлғасы бола алды. Нені жырласа да өз замандастарынан оза жырлады, даңқын асыра жырлады. Сондықтан да әлем Жамбылды өнердегі құбылыс ретінде таныды.

Ойлап қарасаң, Жамбыл өмірінің адам таңғалатындай ғажайыптары аз емес. Ол – Абайдың құрдасы. Дүниеге екі рет келген адам. Тоғыз ай, тоғыз күнде ана құрсағынан туды, тоқсан жасқа келгенде замана құрсағынан қайта туды. Ұлы ақынды тудыру үшін заман тоқсан жыл толғатты. Ақынның екі рет дүниеге келгені де, түрлі дәуірде жасағаны да, қартайған шағында күллі әлемге танылғаны да, қайта жасарғаны да – феномен. Жамбыл туғанда Гоголь де тірі еді, Тургеневтің, Достоевский мен Толстойдың замандасы еді. Байтақ ғұмыр кешіп, жырларының күллі әлемге тарап жатқанының куәсі болды. Бұл да – ғажайып құбылыс.

Кеңес өкіметі тұсында Жамбылдан мәртебесі биік ақын болған жоқ. Оның сөздері ұранға айналып, өзі халық поэзиясының атасы аталды. Жыраулардың байтақ эпикалық дәстүрін, поэзиядағы импровизациялық тамаша өнерді жаңа арнаға бұрды. Жаңа сипаттағы, жаңа мазмұндағы халық поэзиясының көшін бастады, көсеміне айналды. Қайта туды. Қайта түледі. Қанатты бүркіттей биікте қалықтады, жыр кемесінде шалықтады, дәуір шындығын анықтады, ел бірлігі мен халық тағдырын жырлаудан жалықпады; туған елінің құрметіне бөленді, балқып нұрға батты. Солай дариға-дәурен сүрді. Өле-өлгенше ел-жұртының ыстық құшағынан шыққан жоқ; көзінен, көңілінен таса болған жоқ; қалың елінің тәтесі, асқақ жырдың атасы болды; айтқан сөзі ем болды, тарыққанға дем болды, жыры аққан сел, соққан жел болды; жырдың асылзадасына, халықтың басындағы құндызына, маңдайындағы жұлдызына айналды. Оның құдіреті осындай халық поэзиясын жаңа арнаға салған даңғылдығында, ешқашан қайталанбайтын жамбылдығында еді.

Өз сөзімен айтқанда, Жамбыл: өлеңді өрнектеп төккен, жырдан ұрық сепкен, өлеңді қойдай тоғытқан сөздің кестесі, әннің дестесі; сөзді мініп желген, ақындықтың апшысын қуырған, жырдың өрісін ұзартқан кәрі тарлан, шашасына шаң жұқпаған, желігі басылмаған албырт, құйындай көкке шапқан асыл пырақ; жауға қарсы жырдан оқ жонған, сөзі – жалын, домбырасы – берен, жыры – оқ, дұшпанның тынысын тарылтқан жырдың ақ семсері; асыл жырдың асқар тауын соққан, өлеңнің тау мен тасын құлатқан асау өзен, ағып жатқан сел, жырдың дауылы, өлеңнің қара бораны, елге жыры ем болған кәрі бармақ – сөзден туған дана; әнмен ғана мауқын басатын ақ басты Алатаудың Жамбылы, өлеңнің ұлы сүре даңғылы; көмейінен жыр қоздаған дария, терең теңіздің тұнбасы, биік бәйтерек, төкпе өлеңнің таусылмайтын бұлағы, жырдың асыл кені, тіккен туы.

Жамбыл өз заманының тұтас келбетін жасады, ақындықтың сарқылмас қазынасына, жырдың алтын діңгегіне, тозбайтын асылына, өшпейтін өнегесіне, ұлы мектебіне айналды. Нені жырламасын, нені толғамасын, шыншылдықпен, ұлылықпен жырлады, сөйтіп, өзі өмір сүрген дәуірдің тұтас бейнесін, келбетін жасады. Ақынның ұлылығы да, міне, осында.

Жамбыл – халық мүддесін ғасырлар бойы армандаған қажымас қамқордың дәстүріндегі жыршы, елдің мұңын мұңдаған мүддегер, жыраулықтың көшпелі академиясы, ойшыл, данышпан ақын, туған халқының ар-намысы, үні, жүрегі және ақиқат шындығы. Оның поэзиясы жалпақ әлемдей ұлан-ғайыр. Жырлары ғасырлар бойына бір тұтанып, бір сөнген, сөйтіп қайта лаулаған қазақ халқының өз жыры, өз сыры; бақ қонып, қызыр дарыған ақын. Сондықтан да ол әр ұрпақтың сырласындай, қимасындай, халық пен поэзияның өзі секілді мәңгі жасай береді.
Жамбыл – тарихта мың жылдарда бір-ақ кездесетін, қайталана бермейтін, оқыған сайын ашыла түсетін, мейіріңді қандыра беретін, құдіретіне таңғалдыратын, кейде нанар-нанбасыңды да білмейтін жұмбақ жан. Сол себептен де Жамбыл мұрасына күмәнмен қарайтындар бұрын да болған, әлі де болуы мүмкін.

Жамбылдың жолбарысы

1936 жылы Мәскеуде өтетін қазақ әдебиеті мен өнерінің онкүндігі қарсаңында: “Жамбыл деген ақын өмірде болмаған, ол ойдан шығарылған, қиялдан туған адам”, — деген арыз түседі. Анық-қанығын тексеру үшін Орталық партия комитеті Қазақстанға Леонид Сергеевич Соболевті жібереді. Ол кісі келе сала М.Әуезовтен:

– Жамбыл деген ақын бар ма? – деп сұрапты.
– Иә, бар, Алматының іргесінде, өзі өсіп-өнген жерде тұрады, – деп жауап беріпті Мұхаң.
– Көрсем, ондай адамның бар екеніне көзімді жеткізу үшін бірге барып қайтсақ қайтеді, – депті.

Сөйтіп, Л.Соболев, М.Әуезов, Ә.Тәжібаев үшеуі Жамбылдың үйіне бірге келіпті. Жамбыл қарсы алыпты, байтақ әңгіме айтыпты, жыр төгіпті. Мұхаң қолма-қол аударып отырыпты. Тез қайтамын деп келген Л.Соболев ақынның үйіне үш күн қоныпты. Жамбылдың ұлы сүре даңғылдығына, асқан жыраулығына, соншалықты хикаяшылдығына қайран қалыпты.

— Бізге импровизациялық өнер өткен күннің романтикасы тәрізді ғой. Жеке басым “Сирано де Бержеракты” сахнадан он рет көруге әзірмін, бірақ қазір де сондайлар бар деушілерге, өмір бойы өлеңмен, өлең болғанда қандай, классикалық өлеңмен сөйлейтін адам болады дегенге сенбеген болар едім. Ал Жамбылдың “Манасты” он жеті күн, “Көрұғлыны” қырық күн айта алады, барлық қазақ эпосын жатқа біледі, бір басында миллионнан астам ұйқас бар дегенге сенбеске шарам жоқ. Жамбыл түсінде де өлең шығаратын болуы керек, бұл ғажап екен! Мен үш күнде Жамбыл университетінен өттім, Жамбыл тайниктерін аштым. Жамбыл өнері – импровизацияның өнері, өзі сол өнердің, поэзияның данасы екен, бұл расында көзі тірі, бізге көрініп тұрған Гомер екен, мұны көрген кісіде арман жоқ, – деп, Жамбылды қайта-қайта құшақтап, сақалынан сүйіп аттаныпты.

Сол жолы Жамбыл оған темекі туралы әңгіме-ертегі айтып беріпті. Оның өзі бір күнге созылыпты. Тапжылмай, ұйып тыңдаған Соболев:
– Егер Лев Толстой темекі туралы әңгіме жазса, дәл осыдан артық жазбас еді, – деген екен.
Жамбылды тану, оның ақындық болмысын, ұлылығын тану деген, міне, осы. Түптеп келгенде, Жамбылдың ұлылығын тану – оның жолбарысын тану деген сөз.

Жамбыл өмірінің соңғы күндерінде орталық емханада жатыпты. Қайта-қайта нашарлап, қысыла беріпті. Қысылған сайын Әбділда Тәжібаевты шақыртады екен. Әбекең:
– Тәте, жақсы боп кетесіз, – деп көңілін жұбататын көрінеді.
Бір күні кешкісін қысылып жатыр деген соң Әбекең тез жетеді. Келе сала қолын ұстап әдеттегідей:
– Тәте, тәуір болып кетесіз, – дей бастағанда Жәкең:
– Жоқ, енді оңалмаспын. Сарыбай тапсырып кеткен қызыл жолбарысым болушы еді, қиналғанда, тарыққанда құйрығын бұлаңдатып жанымда жатушы еді. Сол қызыл жолбарысым жаңа ғана кешкісін батысқа қарай кетті. “Пұшайт! Пұшайт! Пұшайт!” – деп үш рет айқайладым, жолбарысым артына қарамады. Алладан хабар келген секілді, аманатын тапсырайын, қамдарыңды жасай беріңдер, – депті. Айтқандай-ақ, сол күні Жамбылдың алып жүрегі тоқтапты.

Осы әңгімені кейін Әбділда ағамыз өзінің досы, атақты сыншы Виктор Шкловскийге айтыпты. Таңғалған Шкловский Жазушылар одағының кезекті бір пленумында мінбеден:
– Мой друг Абдильда Тажибаев мне говорил, что у великого Джамбула был свой тигр. У настоящего поэта должен быть свой тигр! – деп айқай салыпты.

Шындығында да Жамбыл – жолбарысы болған ақын. Жамбылдың жолбарысы деген сөз Жамбыл ақындығының Феномені, Киесі, Құдіреті деген сөз.

Жамбылдың даңқы жөніндегі мақаланы мына бір әңгімемен аяқтағым келіп отыр. Мұхтар Әуезов университетте оқып жүргенімізде бізге үш жыл қатарынан лекция оқыды. Ол кісіден “Қазақ халқының ауыз әдебиеті”, “Манас”, “Абайтану”, “Туысқан халықтар әдебиеті” курстарын тыңдадық. 1957 жылы Үндістанға барып қайтқан сапарын бізге жырдай етіп айтып берді. Соңында былай деп еді:

– Менің аты-жөнімді, “Абай жолы” ром

1 2 3 4

скачать работу

Отправка СМС бесплатно