Ғашықтардың күндері (әңгіме)
үйленгің келмейді
– Үйленгім келмейді
– Әке-шешең, былайша айтқанда, еріксіз бермекші
– Иә.
– Өз жігітіңе үйленесің бе?
– Қалай? – деді қыздың жанары жарқырай, көзі жайнап. – Мүмкін емес қой.
– Мүмкіндігін тапса болады
– Қойыңызшы!
– Анаңа сол ғашық жігітің туралы айтпадың ба?
– Ойбүуй, қалай айтам, ұят қой.
– Ендеше айтпағаның жөн болыпты, екеуміз келісіп алайық. Сен маған ешнәрсе айтпадың, мен ешнәрсе естімедім. Келістік қой?
– Иә!
– Онда анаңды шақыр да, өзің сонда отыра тұр.
– Қызыма не болыпты? – деп үрейлене сұрады анасы.
– Қызыңыз ғашық дейтін аурумен ауырыпты. Жағдайы ауыр. Жазылмайтын дерттің жарымжан етіп қоятын түрі бар.
Анасының өңі бұзылып кетті. Өңінің ар жағында туысқан жігітке деген сенім мен біртүрлі қимастық аңғарылды. Әлден соң:
– Ешқандай емдеудің мүмкіндігі жоқ па?– деді қиылып.
– Бұл жазылмайтын дерт. Бүгін басын ауыртса, ертең естен тандыруы да әбден мүмкін. Бірақ қызға менің айтқанымды айтпаңыз. Оған «басың ауырады екен» деп диагнозын айттым да қойдым. Бұл туралы әңгіме қозғамадым. Екеуміз ғана білейік. Сіз қыздан жәймен сұрап алыңыз. Жалғыз қызыңыз аман қалып, бақытты болсын десеңіз, әрекет сізден болсын. Анасысыз ғой…
Кейін естіген, қыз өз сүйгеніне үйленгенін. Ойға шомып кеткенін аңғарған Зухра, ойлап табары бар ма дегендей бетіне қадала қарап қалыпты. Әлден уақытта ойын қайырып:
– Қайынсіңлің шынымен сендерге керек болса жігітті тез алдырасыңдар. Аурудың емі сол!
– Алдырайық, алдырамыз!.. Сонда жазылып кетеді ме, – деген Зухра бір жылап, бір қуанды дүдәмал күйде.
– Жігітін көрген күні-ақ, рұқсатын берген сәтте-ақ жазылады деп ойлаймын.
***
Бірге болу маңдайға жазылмағанына күмәнді болған Тахир үміттің өлімнен кейін үзілетініне әбден көзі жеткен еді.
Сағыныш дейтін алау сезімнің құдіреті қойсын ба!
Еркек болып туылғаны үшін ғана тірі жүргендей. Әйтпесе, жағы қушиып суалып, көзі үңірейіп ішіне кіріп кетіпті.
Еттен қашқан терісі салбырап, сүйегіне ілініп қана тұр. Шындығында, қырық градус аязда жуып-жайған көйлек қалай қатып қалса, Тахирдің құр сүлдесі де солай қатып қалғандай еді. Мүмкін бұның сүлдесі қырық емес, сексен градус аязда қатқан шығар. Қолынан ұстап бірге қашып кету қолынан келмейді емес, әттеген-айы Чехраның көңілінің жұмсақтығы. Әке-шешесін көрместей болып, аттап кету – ондай көңілдің еншісіне тиесілі емес. Бүгін бақыттың шыңын бағындырғанымен, күні ертең бақыттың бауырына тығылған өкініші өн бойына у дарытпасына қалай сенбек? Сүйініш пен күйініштің арасы бір-ақ адым екені оған аян. Сабыр сақтаудың азабын білдім деген бір адам болса, ол өзі еді. Ресей асып, табыс табуға кеткен жора-жолдастарының бір бөлмелі тар үйінің бұрышын иемденгеніне де екі ай асыпты. Өтіп жатқан уақыттың амалы бүгін таусылды ма, белгісіз. Түн бойына жүрегі алып-ұшып ыстығы көтерілді. Қос жанарына сурет болып жабысқан Чехраның сұлу өңі тамшы жасқа айналып, кеудесіне домалады. Жігіттің жылағанынан жек көретіні жоқ, еркек бітімі дәл бүгін жеңіліс тапты. Ғашықтық дейтін ғаламат бойындағы ащы жасқа да жабысып, сарқылайын деген екен. Екі алақанымен екі иегін тіреп көп отырды. Ащы жас та аяусыз домалады. Жерге тастай салған жалаң көрпешеге бүк түсіп қисайды. Түн ұйқы дегеннен жаңылысқан жаны кермек жасқа жуылғанынан босаңсыды ма, әлсіреген күйі ұйықтап кетті. Өң мен түстің арасы. «Тұр деймін, Тахир, тұр деймін» деп қайталаған дауыс алыстан естіледі. Талықсыған адамдай көзін әрең ашты. Досы екен.
– Тахир, тұр деймін, қыздың туыстары сені іздепті, ауылға тез жет… Әрине ұшарға қанатты бұған кім береді? Уақыт – төреші…
***
Кейін естіді. Тахир мен Чехра екі балалы болыпты. Чехра әлі сол балабақшада тәрбиеші екен…
| |  скачать работу |
Ғашықтардың күндері (әңгіме) | 
