Исламтану және ислам философиясы

ИСЛАМТАНУ

Тәухид нанымы негiзiндегi ислам дiнi уә мәдениетiн, әдебиетi уә өркениетiн зерттейтiн ғылымдардың жыйынтық аты. «Аллаһ Тағалаға тәсiлiм болу, берiлу, мойынсұну; сәлеметтiлiкте һәм бейбiтшiлiкте болу» мағыналарындағы «ислам» сөзi Құран Кәрiмдегi көптеген аяттарда кезiгедi. Мәселен; «Аллаһтың хұзырындағы бiрегей хақ дiн – ислам-дүр» (3/19), «Бүгiн сендерге дiндерiңдi кәмiл қылдым, сендерге нығметiмдi тәмам еттiм және сендерге исламның ғана дiн болуына разы болдым» (5/3), «Аллаһ кiмдi тура жолға салғысы келсе, оның жүрегiн исламға ашады» (6/125).
Исламтанудың дінді зерттейтiн ғылым салалары (дiн ғылымдары) мыналар;
1-АҚИДА: «Иғтиқад» деп те аталатын бұл сала иманның негiздерiн, дiннiң сипаттары мен пайдаларын, ислами иманның шарттарын, Аллаһ Тағаланың сипаттарын т.т. зерттейдi. Осы саланың белгiлi тұлғалары Әбу Мансұр Мұхаммед әл-Матұриди (уаф. 944) және Әбу әл-Хасан Әли Исмаилұлы әл-Әшари (873-936).
2-ФИҚҺ: Ислам құқығын зерттейтiн ғылым. Фиқһта негiзiнен төрт сала қарастырылады;
ғибадат – исламның бес парызы деп аталатын намаз, ораза, хажылық және зекет сияқты ғибадаттарға тән мәселелер;
мұнакахат – неке, ажырасу және жанұя қатынастары;
мұғамалат – сауда-саттық, мирас, риба (пайыз алу), жалақы сияқты мәмiлелер жөнiндегi мәселелер;
ұқұбат – қылмыстар мен оларға қолданылатын жазалар.
Фиқһ мәселелерi бойынша келелi еңбектер жазып, өз аттарымен аталған мектептердi (мәзһәбтер) бастаған белгiлi мұжтәһидтер мыналар: Нұғман Сәбитұлы (699-767). Ол Имам Ағзам Әбу Ханифа деген атпен мәшһүр болған. Мәлiк Әнесұлы (708-795), Мұхаммед Идрисұлы әл-Шафиғи (767-820). Ахмед Мұхаммедұлы Ханбалұлы (780-855). Бүгiнгi мұсылмандардың басым көпшiлiгi көбiнесе осы төрт мұжтәһидтiң фиқһ мәселелерi жөнiндегi фәтуалары мен ұстанымдарын қолданады. Олардың ақида мәселелерi бойынша пiкiрлерiнде парық болмағанымен, фиқһ саласына кiретiн мәселелерде өзгеше ұстанымдары бар. Жоғарыда аталған әһли сүннә мәзһәбтеріне қоса шиға (шииттер – М.Б.) мәзһәбтерінің де бар екенін айта кетелік. Өткен ғасырда ешбір мәзһәбке жатпайтын мұсылмандардың көбейгенін айта кеткен жөн. Әсіресе, Батыс елдерінен ислам дінін қабылдап жатқандардың басым көпшілігі тікелей Құранды басшылыққа алатын мұсылмандар.
3-ТӘФСІР: Тәфсiрдiң сөздiктегi мағынасы – жабық нәрсенi ашу, жарықтандыру, анықтау, тәуил ету (баяндау, түсiндiру) дегендi бiлдiредi. Истилахта, яғни дiни термин ретiнде көбiнесе Құран Кәрімнiң аяттарына түсiнiктеме берудi бiлдiредi. Тәфсiр ғылымдарына араб тiлiнiң грамматикасы мен тiлбiлiмiн қамтитын сарф уә наху да кiредi. Ислам дiнiнiң негiзгi бұлағы Құран Кәрім арабша болғандықтан, арабшаның тарихы мен грамматикасын зерттеу исламтануда аса маңызды мәселе ретiнде қарастырылады. Дүние жүзiндегi ешбiр тiлдiң тарихы мен синтаксисi, морфологиясы мен этимологиясы, филологиясы мен лексикологиясы туралы осыншама көп зерттеу жасалмаған шығар. Тiл саласының мәшһүрлерiнен Әбу Осман Амр Бахрұлы әл-Жахиз (775-868), Әбу Бәкір Мұхаммед Мұсаұлы әл-Уасыти (уаф. 928), Әли Исаұлы әл-Рұммани (уаф. 994), әл-Шәриф әл-Мұртаза (уаф. 1044), Абдұлқаһир әл-Жұржани (уаф. 1078), Әбу Бәкір Мұхаммед әл-Бақыллани (уаф. 1012), Махмұд Омарұлы әл-Замахшари (1075-1144), әл-Хұсайн Мұхаммед Рағыб әл-Исфаһани (уаф. 1108), Жалаладдин әл-Сұйұти (уаф. 1505) атауға тұрарлық. Тәфсiр методологиясы (ұсұл әт-тәфсир) сонымен қатар уахи, аят, сүре, Құран Кәрімнiң жазылуы және мұсхаф ретiнде жыйнақталуы, аяттардың түсу себептерi, «мұхкәм» уә «мұтешәбиһ» аяттар, сүрелердiң басындағы әрiптер (әл-хұрұф әл-мұқаттаға), Құран Кәрімдегi анттар мен қасамдар, қиссалар мен қайталаулар, мисалдар мен ауыспалы мағыналар, сұрақтар мен жауаптар сияқты көптеген мәселелердi зерттейдi. Тәфсiр iлiмiнiң қалыптасуы мен дамуында Абдұллаһ Мәсғұдұлы (Ибн Мәсғұд, уаф. 652) мен Абдұллаһ Аббасұлы (Ибн Аббас, уаф. 688?) сияқты сахабалардың (Пайғамбарымыздың сұхбаттастары – М.Б.), Сағид Жұбайрұлы (уаф. 714), Мұжәһид Жәбрұлы (уаф. 721) және Икрима Мәула Аббасұлы (уаф. 725) сияқты табиғиндердiң (сахабалардан кейінгілер – М.Б.), Әли Әбу Талхаұлы (уаф. 762?), Мұқатил Сүлейманұлы (уаф. 767), Йахйа Салламұлы (741-815) және Абдұрраззақ Һәммамұлы (743-827) сияқты әтбағұт-табиғиндердiң (табиғиндерден кейінгілер – М.Б.) орасан зор еңбегi болған. Бұларға қоса Сұфйан әл-Сәури (725-777), Шұғба әл-Хажжажұлы (уаф. 776), Сұфйан Ұйайнаұлы (уаф. 813), Исхақ Рахұйаұлы (уаф. 852), Мұхаммед Жәрирұлы әл-Табери (839-923), Әбу Хамид Мұхаммед әл-Ғазали (1058-1111), Фахрұддин әл-Рази (1149-1209), Қазы Абдұллаһ Омарұлы әл-Байдауи (уаф. 1286), Ибраһим Мұсаұлы әл-Шатыби (уаф. 1388), Ахмед Абдұлхалимұлы Теймийеұлы (Ибн Теймие, 1263-1328), Исмаил Имадұддин Омар ұлы Кәсирұлы (Ибн Кәсир, 1301-1372) тәфсiр саласында маңызды еңбектер жасаған. Заманауи тәфсiршiлерден Тантауи Жәуһәри (1870-1940), Алмалылық Мұхаммед Хамди Йазыр (1877-1942), Әбу әл-Ала әл-Мәудұди (1903-1979), Сәййiд Құтб (1903-1966), Мұхаммед Хамидұллаһ (1906-2002), Мұхаммед Абдұһ (1849-1905) аяттарды жаңа ғылыми табыстармен және хұрафалар мен бидғаттарды мүмкіндігінше ескере отырып, жаңаша көзқарастармен түсiндiрген.
4-ХАДИС: Ислам пайғамбары Әз Мұхаммедтiң (с.а.у.) сөздерi мен фиғылдарын, қысқаша айтқанда сүннетiн зерттейтiн пән. Хадис iлiмi 4 сатыда дамыған:
Тәсбит – Пайғамбарымыздың хадистерiнiң сахабалар тарапынан жазбаша яки жаттау арқылы сақталуы. Дәстүрлі хадистану ғылымы бойынша һижри бiрiншi ғасырды қамтитын осы дәуiрде Абдұллаһ Омарұлы әл-Хаттабұлы (уаф. 703?), Әнес Мәлiкұлы (612?-709?), Айша Әбу Бәкiрқызы (614?-678), Абдұллаһ Аббасұлы Абдұлмұтталибұлы (уаф. 688?) көп хадистердi риуаят еткен сахабалардан. Хадис кітаптары мен тарихи деректерде пайғамбарымыздың өз аузынан Құранның аяттарынан басқа сөздердің жазылуына рұқсат етпегені аңғарылады. Мұндағы мақсат Құранға фәни адам сөзінің араласпауы, бұрынғы үмметтердің қателіктерін қайталамау және Құранды Аллаһтан түскен күйінде сақтау еді.
Тәдуин – «хадис» деп саналған сөздердің ресми түрде жазылып, кiтап ретiнде жыйнақталуы кезеңi. Һижри екiншi ғасырды қамтиды. Әмәуи халифаларынан Омар Абдұлазизұлының (уаф. 720) бұйрығымен тәдуин, яғни жыйнақтау жұмыстары басталған. Тәдуин жұмыстарына үлкен үлес қосқандар Мұхаммед әл-Зұһри (уаф. 741), Ләйс Сағдұлы (уаф. 791), Абдұррахман Әузаи (уаф. 773), Шұғба әл-Хажжажұлы (уаф. 776), Сағид әл-Мұсаййибұлы (уаф. 713).
Тасниф – тәдуин кезеңiнде жыйнақталған хадистердi сұрыптау, тақырыптары мен сенiмдiлiк дәрежелерi бойынша жіктеу, классификациялау, жүйелеу дәуiрi. Негiзiнен һижри 3-4 ғасырларды қамтиды. Хадистердiң таснифi саласында қомақты еңбек iстегендер Мәлiк Әнесұлы Мәлiкұлы (708-795), Ахмед Ханбалұлы (780-855), Мұхаммед Исмаилұлы әл-Бұхари (810-870), Мұслим әл-Хажжажұлы әл-Құшайри (817-875), Әбу Дәуiт Сүлейман Ашасұлы (817-888), Әбу Иса әл-Тирмизи (824-892), Ахмед Шұғайыбұлы әл-Несаи (830-915), Мұхаммед Йәзидұлы Мажеұлы (Ибн Маже, 824-886). Соңғы алтауы атақты «кұтұб-ұс ситтә» деп аталатын алты хадис жыйнағын құрастырушылар.
Тәһзиб – хадистану саласындағы тасниф жұмыстарынан бүгiнгi күнге дейiнгі зерттеу жұмыстарын «тәһзиб» деп атайды. Тәһзиб дегенiмiз өңдеу, толықтыру, кемелдендiру, жақсарту, тазалау дегендi бiлдiредi. Хадис ғылымы исламтанудың маңызды салаларының бiрi. Дәстүрлі фиқһтағы бек көп әмiрлер мен шектеулер хадистер негiзiнде қалыптасқан. Хадистердi риуаят етушi сахабалар мен олардан кейiнгi ұрпақтардың өмiрiн зерттейтiн «табақат» iлiмi осы салаға жатады. Мұнда он мыңдаған адамдардың өмiрбаяндары туралы мәлiметтер келтiрiледi. Бүгінгі мұсылмандар хадис мәселесінде аса құнттылық танытқаны жөн. Ислам дінін бұрмалаушы топтар мен ағымдар өздеріне Құран Кәрімнен негіз таба алмағандықтан, қолдан жалған хадис жасау арқылы дінімізге үлкен қиянаттық жасаған. Сондықтан, әрқандай бір хадистің мәтіні мен мағынасын Құран таразысына салып, тексеріп алған жөн. Жалған хадистер туралы жазылған еңбектерді оқу арқылы мәліметтенуге де болады.
5-ИСЛАМ ТАРИХЫ: Пайғамбарымыздың өмiрi мен ғазауаттары жөнiнде жазылған «әл-Сияр» кiтаптарымен тарих ғылымының алғашқы туындылары көрiне бастайды. Исламнан бұрынғы араб қоғамы, Пайғамбарымыздың шежiресi, жастығы, нәбилік дәуiрi осы салаға кiредi. Бұған қоса алғашқы төрт әміршінің (Әбу Бәкір, Омар, Осман, Әли) тарихы мен Әмәуи, Аббаси, Мәмлүк және Османия дәулеттерінің уә ұлан-байтақ территорияға ие болған мұсылман елдерінің тарихы ислам тарихы пәнiнiң зерттеу саласына кiредi. Ислам тарихын тек Құранның толықтай түсіп болуымен шектейтін көзқарастар да бар. Бұл пікір бойынша ислам дінінің тарихы Құранның алғашқы аятымен басталып, соңғы аятымен біткен, одан кейінгісі – мұсылмандардың тарихы. Ислам тарихы саласының танымал тұлғаларынан Әбу Абдұллаһ Мұхаммед Исхақұлы (Ибн Исхақ, 704-767), Әбу Абдұллаһ Мұхаммед Омарұлы әл-Уақыди (747-823), Әбу Осман Амр Бахрұлы әл-Жахиз (775-868), Мұхаммед Жәрирұлы әл-Табери (839-923), Әбу әл-Хасан Әли Хұсайынұлы әл-Мәсұди (888?-957), Исмаил Имадұддин Омарұлы Кәсирұлы (Ибн Кәсир, 1301-1372), Мұхаммед Ахмедұлы әл-Мақдиси (әл-Мұқаддаси деп те аталады, 946-1000?), Иззеддин әл-Әсирұлы (Ибн әл-Әсир, 1160-1233), Әбу әл-Аббас Ахмед Халлиқанұлы (Ибн Халлиқан, 1211-1282), Ахмед Йахйаұлы әл-Балазұри (811-892), Әбу Бәкір Мұхаммед Жағфарұлы әл-Наршахи (899-959), Йақұт әл-Хамауи (1179-1229), Ахмед әл-Аббасұлы Рашидұлы Фадланұлы (Ибн Фадлан, Х ғ.), Зәһәби әл-Түркмани (1274-1348), Әбу әл-Фида Исмаил Әлиұлы (Әбіл Фида, 1273-1331), Абдұррахман Мұхаммедұлы Халдұнұлы (Ибн Халдұн, 1332-1406), сияқты мәшһүр тарихшыларды атауға болады.
Жоғарыда аталған дiнтану ғылымдарына қоса ислам философиясы, кәлам, тасаввуф (суфизм) iлiмдерiн де айтуға болады. Исламтануға сонымен қатар ислам мәдение

1 2 3 4

скачать работу

Отправка СМС бесплатно